‘Bij mij moet je zijn, ik ben je paradijs.’ zei ik tegen de vrouw die tegenover me stond. Ik vond geen andere woorden meer om het haar duidelijk te maken.
Vorige week, op een mooie dag vol familie-opstellingen van deelnemers die kwamen met een vraag waar ze meer inzicht in wilden, werd ik gekozen door een vraag inbrenger om haar jongere zelf te representeren in haar familie-constellatie.
De vrouw was van een bi-culturele achtergrond. De familie verhoudingen lagen complex met veel verstrikkingen op diverse thema’s, waardoor er geweld, vernedering en afwijzing plaats had gevonden in de familie dynamiek.
De vrouw viel in haar eigen leven regelmatig terug op hard werken voor de mensen om haar heen wat haar leegzoog en ze was de verkeerde partners blijven kiezen.
Ik stond daar als zijnde haar kindversie in een constellatie waarin ouders, broer maar ook grootouders stonden opgesteld. Ik voelde hoe ik als klein meisje vanaf mijn positie in eerste instantie het hele overzicht had, heel helder zag wat er mis ging maar dat niemand naar mij als 7-jarige luisterde. Alle volwassenen waren met hun blik gericht op elkaar of andere zaken. Niemand was met zijn blik gericht naar mij. De constellatie bewoog om elkaar heen en begon te communiceren. Ik huilde om zoveel vijandigheid en pijn die aan anderen werd aangebracht. In complete machteloosheid. De vraagsteller mocht naast mij komen staan en hand en hand gingen we de communicatie aan met belangrijke leden van de constellatie. De vraagsteller bleef rationeel, verklarend en soms zelf vergoelijkend, terwijl ik, als kindversie, regelmatig ineen kromp van boosheid en verdriet. Als ze werd uitgenodigd om naar mij te kijken dan merkte ik dat ze me wel zag, maar niet echt contact maakte met mij. Ze wist eigenlijk niet echt wat ze met mij aan moest. Ik stond zelfs naast haar echt alleen te zijn in het geheel. En ik wilde zo graag contact met haar. De rest kon me niet schelen, als zij mij maar zou zien dan zou het voor mij goed zijn. (zo mooi hoe als representant je gevoelens zo accuraat en waarachtig kunnen voelen)
We kwamen aan het eind van de opstelling waarin veel leek te zijn verduidelijkt en veel balans leek hersteld, maar de vraagsteller had haar eigen volledige plek nog niet gevonden. Ik stond tegenover haar: ‘Hier, hier is jouw rust. Ik ben het paradijs waar je naar zoekt. Ik wil heel graag met jou zijn en laten zien wat ik nodig heb en wie ik ben, dat is voor mij het enige wat telt, de rest maakt mij niet uit’.
Uiteindelijk was het voor haar nodig om eerst de excuses van haar ‘moeder’ te horen, die haar te weinig had erkend en beschermd. Ik huilde van opluchting toen ik dat hoorde want die hoorde ik, het kleine meisje, voor de eerste keer. Haar moeder bracht haar uiteindelijk in mijn richting.
We stonden tegenover elkaar in tranen en raakten in een dichte omhelzing, als beste vrienden die elkaar jaren niet hadden gezien en elkaar eindelijk herkenden en kwamen we tot volledige catharsis in haar ‘levensthema’. Eindelijk kon ze zichzelf toestaan om echt helemaal naar zichzelf te luisteren en in zichzelf te helen wat nog heling en aandacht nodig had.
En ik? Voor mij was het weer zo mooi om via een ander te mogen voelen, hoe belangrijk het is dat ik zorgdraag voor het kleine meisje in mij, waar anderen het vroeger niet deden.
Wat herken jij erin?
Echt volledig naar jezelf erkennen waar je behoeftes en verlangens liggen en daar volledige zorg voor gaan dragen, is het begin (of misschien wel juist het sluitstuk) van jouw volledige innerlijke rust én paradijs op aarde.
Elke dag, elke week, jaar, levensfase weer opnieuw.
Hoewel familie-opstellingen al langer een rol hebben gespeeld in mijn leven en werk, start ik volgende week met de opleiding tot ‘systemic healer’ om mijn bewustzijn en kennis hierover weer helemaal opnieuw op te frissen en me opnieuw te laten inspireren door ‘het alwetende veld’. Vanaf september kun je er ook bij zijn.
Zaterdag 15 april kun je van 13:00-15:30 meedoen met Beweeg en Adem in Leiden. Voor meer info: kijk onder Verdiepdagen in de menubalk.
