Mijn eigen grootste verlangen is om mezelf helemaal vrij uit te kunnen drukken via mijn pen, en in mijn dagelijkse bestaan natuurlijk ook. Vrij uitdrukken en dit delen met de buitenwereld.
Dit is het thema wat voor mezelf op dit momenteel helemaal actueel is en waar ik veel aandacht aan geef.
Dit is eigenlijk mijn grootst beoogde rijkdom. De rijkdom om mijn eigen unieke authentieke geluid te laten klinken in het geheel der dingen. Het geeft me een diep gevoel van verbondenheid én vrijheid tegelijk. Een rijkdom waar we als vrouw in deze wereld voor hebben moeten knokken en nog steeds onze ruimte veel meer mogen innemen.
Een rijkdom die voor mij veel belangrijker en groter voelt dan geld of andere zaken (behalve mijn familie!). Ja, geld is inderdaad niet onbelangrijk en vind ikzelf ook belangrijk om fijn te kunnen leven en om mijn kinderen een toekomst te geven. Maar als ik zou moeten kiezen dan begrijp je dus wat ik zou kiezen. Rijk in bezit maar zonder eigen stem, voelt eindeloos gevangen.
Mezelf voor anderen uitdrukken lukt prima, daar ben ik ondertussen goed op getraind. Reproduceren lukt ook prima.
Maar echt ertoe komen om de waarheid in elke cel in mezelf tot uitdrukking te brengen, vind ik de mooiste en verrassendste tocht die er is. Een tocht die ik anderen ook gun, waardoor ik dus ook heel graag doe wat ik doe.
Mijn waarde en geluk zit in het leven kunnen ervaren vanuit mijn eigen belevingswereld. Daarin zelf het centrum en uitgangspunt mogen zijn van mijn eigen universum. Hierin bewust zijn van mezelf, mijn relaties en de wereld om me heen.
Als ik terugkijk naar hoe ik het leerde vanuit mijn vroege jeugd dan voel ik weer hoe ik ervoer dat mijn belevingswereld er helemaal niet toe leek te doen. Hoe daar niet naar werd gevraagd of waarde aan werd gehecht. (En hoe ik daar ook elke keer weer verbaasd/geschokt over was). Als ik eraan terug denk dan voel ik weer hoe me daarin een standaard leek te worden aangereikt van buiten af, een soort gemiddeld gegeven van hoe men het leven ervaart (heeft te ervaren) en dat dat als ‘normaal’ of eigenlijk ‘zo normaal mogelijk’ werd bestempeld. Alles wat daarbuiten zou kunnen vallen, werd op een manier de kop ingedrukt, geridiculiseerd of uit zijn verband gehaald. Zo is het zoals ik het me herinner.
Ik stopte delen van mijn (diepste) belevingswereld ver weg om de schaamte of mogelijke gevoel van vernedering te kunnen vermijden.
Ik splitste mezelf in 2 delen. Een deel voor de buitenwereld en een verstopt deel van mijn binnenwereld alleen voor mezelf (dus zonder enige mogelijkheid tot toetsing, spiegel of verrijking en erg alleen). Mijn meest eigen en authentieke deel. Ik gaf het op om bij de roedel te mogen blijven horen. Om goedkeuring te blijven behouden ‘van mijn gemeenschap’ die ik nodig had voor mijn bestaan. En op momenten ging ik mezelf net zo goed betwijfelen. Als kind betrek je het van nature snel op jezelf.
Om uiteindelijk op veel latere leeftijd weer helemaal terug te kunnen komen bij mijn eigen complete essentie, belevingswereld en geluid ging ik door diverse lagen van aanpassing en oude overtuigingen heen. Soms makkelijk en leuk. Soms moeilijk of pijnlijk. Wel altijd een mooi avontuur waarin de loyaliteit naar mezelf groeide. Elke keer weer.
Nu lijk ik steeds dichter te komen bij waar alle delen in mezelf weer terug samen komen in de kern en waardoor het leven weer makkelijker en natuurlijker door me heen kan stromen.
Wat me helpt is regelmatig een ademsessie meedoen of zelf doen om vrij te ademen wat niet vrij voelt.
Wat mij helpt is regelmatig mediteren en daarmee elke keer weer tijd nemen om te luisteren naar mezelf en helemaal in te tunen op wat er is.
Wat mij helpt is dat diepste essentiële deel van mezelf vrij te maken in bijvoorbeeld een (familie) opstelling en elke keer weer inzicht te krijgen en terug te geven wat niet van mij is, maar wel bij mij is terecht gekomen.
Wat me helpt is om te bewegen, te dansen of alles even helemaal af te schudden om de energiestroom en vrije ruimte in mijn lijf ruimte te geven, zodat mijn ziel verder in mijn lijf kan zakken.
Wat me helpt is om met blote voeten in het gras te lopen en om te dippen in koud natuurwater.
Wat me helpt is om me te laten inspireren door de natuur en de natuurlijke cycli in de natuur en in mezelf te volgen.
Wat me helpt is om een ruimte op te zoeken waar ik mijn grenzen helemaal kan voelen en volgen.
Wat me helpt is om plekken op te zoeken waar mijn oude wonden gevoeld mogen worden en kunnen ademen en helen.
Wat me helpt is om te blijven leren over de natuurlijke levensenergie in onszelf en hoe deze zich in de diverse energiegebieden in ons lichaam tot uiting komen (of juist niet).
Wat me helpt is om de taal van mijn lichaam steeds beter te leren kennen.
Wat me helpt is om elke keer weer mezelf als uitgangspunt te nemen. Wat voel ik, wat ervaar ik, wat klopt er voor mij, wat heb ik nodig, wat is mijn verlangen, wat kan ik geven, wat mag ik ontvangen.
Wat me helpt is om me steeds dieper met mijn bekken en baarmoeder te verbinden.
Wat me helpt is om te leren om met ongemak te zijn.
Wat mij helpt is om me elke keer weer te omringen met mensen die me in mijn eigen tocht inspireren en steunen. En gelukkig heb ik er hiervan de de afgelopen jaren steeds meer van leren kennen!
Zoals ik zelf ook graag de ruimte biedt aan anderen om dichter bij zichzelf en haar eigen waarheid te komen. Ruimte te bieden om te kunnen voelen, te ontdekken, vrij te maken, te volgen, te spiegelen, te herinneren, te verrijken, te delen, uit te dagen en ons verbonden te voelen etc. En steeds dichter te komen bij haar diepste verlangen.
Op deze weg bestaan er echt geen quick fixes, wat iemand je ook ergens wil laten geloven. Het is elke keer weer een beetje meer jij, elke keer weer een beetje lichter, elke keer weer een beetje meer inzicht, elke keer weer een beetje meer aanwezig, elke keer een beetje meer juice, elke keer weer een beetje meer moed. Hoe gaaf is dat!
Vanaf 15 april staan er weer diverse verdiepdagen gepland. Kijk onder ‘Verdiepdagen’ of onder ‘Agenda’ in de menubalk.
