Twee dagen geleden werd ik op een ademdag uitgenodigd om een buiging te maken voor mezelf. Voor alles wie ik ben, alle rollen die ik heb, alle struggles, uitdagingen en kwaliteiten die ik heb.
Een hele diepe buiging mocht ik maken.
Het lukte me goed. Ik zag iemand die zoveel heeft gedragen en zo hard heeft gewerkt, iemand die af en toe viel en net zo vaak weer opstond, iemand die soms niet begreep, maar ook hard werkte om toch te begrijpen. Iemand die lief heeft en zichzelf ook zo hard heeft willen beschermen voor de liefde. Iemand van de harmonie, van het wegcijferen en op andere momenten toch willen opeisen.
Iemand die een bijzondere en intense 7-jaars cyclus komende tijd afrondt. Zeven jaar geleden kwam ik op een breekpunt in mijn leven. Ik werd voor mijn gevoel compleet uitgedaagd in waar ik totdantoe in had geloofd. Soms doet het leven dat, vooral als je koppig bent naar de diepste waarheid, zoals ik.
Mijn eigen intense leiderschapstraining daagde me uit in wie ik op dat moment was geworden en waar ik stond. Mijn relatie van 14 jaar stond op breken, wat ons van ons luxe expat leven na 5 jaar terug bracht in het koude Nederland waar ik me zacht gezegd niet gelijk weer thuis voelde.
De omstandigheden schoven innerlijk een zware deksel van een put die ik meer dan 40 jaar dicht had weten te houden. De impact was tweeledig: ik kreeg een glimp van wat het leven nog meer kan zijn dan ik totdantoe had geleefd én alle twijfels en donkere gevoelens die ik daaronder verborgen had weten te houden lieten zich ook zien. En die twee bleven de afgelopen 7 jaar continu hand in hand gaan en ik werd bevestigd: onze mooiste schatten liggen verborgen in onze diepste wonden én diepste verlangens.
Eindelijk was ik blijkbaar oud, wijs en sterk genoeg om ze volledig aan te kijken. Wat volgde was een persoonlijke reis, die niet voor iedereen om me heen even begrijpelijk was en daardoor soms alleen, maar ook enorm bevredigend, spannend, nieuw, vervullend en vol nieuwe mooie ontmoetingen.
Onderweg gaf ik uiting aan waar ik voelde ook voor anderen iets te kunnen beteken in mijn eigen reis en met mijn opgedane tools.
Wat ik leerde was om niks meer te verstoppen en overal mee te zijn. Wat ik leerde, is dat we ons van alles kunnen aanleren, maar dat onze ware kracht ligt in daar waar we als mens onze volledige menselijke ruimte in kunnen nemen, ons bestaansrecht en waarde volledig kunnen omarmen. Onze ware kracht ligt daar waar we nieuwsgierig kunnen zijn naar onszelf (en elkaar) en verder durven kijken dan onze bestaande kaders en te lachen om onze oordelen en beperkende overtuigingen.
Ik begon te mediteren, bewuster te ademen, dook dieper in de wijsheid van mijn lichaam via yoga, ik stelde me open voor vrouwelijke godinnen en kunstenaressen, dook in tantra, in baarmoeder rituelen en het verhaal van je vrouwenlijn, ik schreef een boek voor jonge vrouwen, verdiepte me in de moederwond, ik ging regelmatig de stilte in en gaf mijn eigen wedergeboorte vorm in een theatervoorstelling, ik plonsde regelmatig in koud water, ik ademde nog dieper, ontving diverse sjamanistische riten met hun mooie natuurlijke wijsheid, ik ging op vision-quest in de bossen in Drenthe en sliep met weinig onder de bewolkte hemel en werd wakker in de witte sneeuw, voelde al mijn angsten, ik leerde daadwerkelijk leven met de seizoenen, met mijn eigen tegenstrijdigheden, met de maan en mijn maandelijkse cyclus en kwam weer terug bij systemisch werken via familie-opstellingen én geniet ik weer van dramaturg en coach zijn voor de verhalen van anderen.
Waarom? Ik wilde hét, het alles, in mezelf voelen en ervaren en ik had bedacht daar dan iets groots mee te gaan doen, want ik zou er natuurlijk spoedig ‘alleen voor komen te staan’.
Maar het leven stroomt naar waar het natuurlijk wil stromen. Ik kwam helemaal niet alleen te staan, want mijn partner en ik besloten elkaar weer met nieuwe ogen te bekijken. Er wilde helemaal niks groots gebeuren, ik wilde alleen maar meer genieten van de kleine dingen in het dagelijkse leven. Genieten van een dieper gevoel van verbinding, meer zachtheid naar mezelf, het leven en elkaar, meer gevoel van overvloed, creativiteit, kunst en innerlijke rust. Meer nieuwsgierigheid, meer humor en verbazing naar wat we allemaal zijn en kunnen zijn met elkaar….. als we de waarheid over onszelf volledig durven te omarmen en af en toe het onbekende in durven te stappen.
Ja, ik ben dankbaar dat ik de afgelopen 7 jaar deze reis heb kúnnen maken en ik ben mezelf dankbaar dat ik ervoor gekozen heb óm deze te maken.
Groots hoeft het niet meer te worden, maar de komende 7 jaar zal ik me blijven inzetten om een instrument te zijn voor anderen om me heen die hun diepste verlangen willen volgen en vormgeven.
Kan jij jezelf zien in alles wie je bent en daar vervolgens een oprechte diepe buiging voor maken?
Nog even een reminder: Quick fixes bestaan echt niet, wat sommige ‘harde roepers’ op social media je ook willen doen geloven. Er is niet één weg die voor iedereen werkt. Jij creëert je eigen route en dat is juist wat jouw regie en begrip over het leven zal versterken. Je mag er vanaf het allereerste begin van gaan genieten dat dit echt jouw route is.
Een oude overtuiging in de collectieve vrouwenlijn is dat we dat alleen moeten uitvinden, maar dat is echt een groot gecreëerde misvatting in ons patriarchaat waar we nog worden afgerekend op ‘goed of fout’. We mogen het echt samen doen en zullen juist samen verder komen. Daarin is nog zoveel moois te ontdekken.
Als je wilt weten wat ik komende tijd aanbied, kijk dan in de menubalk onder het kopje ‘agenda’.
