International Women’s Day.
Op deze dag wil ik graag het volgende met jullie delen.
Zeven jaar geleden voelde ik me op diverse manieren geroepen om dieper te onderzoeken waarom ik destijds tussen 14 en 19 jaar actief leed aan een eetstoornis. Ik zeg actief, omdat ik daarna nog inactief leed aan de gevolgen ervan, terwijl ik mijn leven probeerde te vervolgen met de dingen die ik eigenlijk echt wilde doen.
Pas vele levenservaringsjaren en drie kinderen (waarvan 2 dochters) later, begon mij op een bepaald moment pas echt door te dringen wat deze ziekte/dit gedragspatroon daadwerkelijk inhoudt en hoe zelfdestructief deze/dit is. Ik begon mezelf vragen te stellen als wat gebeurt er eigenlijk écht in de binnenwereld van een jonge vrouw om zo met zichzelf om te gaan.
Ik wilde allereerst mijn eigen antwoord vinden. Wat had míj bezield?
Pas 30 jaar later voelde ik me inwendig sterk genoeg om het diepe gevoel van zelfhaat dat daar aan ten grondslag had gelegen ook daadwerkelijk te kunnen toelaten en voelen. De zelfhaat die ik totdantoe netjes ingepakt ergens achter een muurtje had weten te verstoppen en dat zich af en toe kenbaar maakte als zijnde een gevoel van leegte, eenzaamheid of disconnectie.
Vervolgens volgde een periode van veel contact met andere vrouwen die ook op, hun eigen manier, op zoek zijn om de mysteries die in hen leven te onderzoeken en hun bevindingen te delen en zo elkaar te inspireren, te steunen en aan te moedigen om deze diepe patronen om te buigen. Een opgave die kwetsbaar maakt of angst op kan roepen, maar regelmatig wel heel bemoedigend en bekrachtigend aanvoelt.
Ik wilde alles kunnen begrijpen en nog steeds wil ik dat.
Mijn studie naar de sociale en maatschappelijke positie van de vrouw in de patriarchale samenleving gaat traag maar gestaag door. Mijn onderzoek naar waar we ons als vrouw zelf van mogen vrijmaken en wat we zelf kunnen doen om ons vrij te maken van oude patronen die niet (meer) lekker aanvoelen gaat onverminderd voort. Allereerst voor onszelf maar ook om ons eerlijker en prettiger te kunnen verhouden tot onze mannelijke medemens.
Zolang er nog steeds vele (jonge) vrouwen lijden aan een eetstoornis, burn-out, depressie, angstaanvallen, zelftwijfel, gebrek aan eigenwaarde, een innerlijke leegte of een vorm van machtsmisbruik zal deze focus altijd nodig blijven.
Vanuit mijn eigen ervaring kan ik zeggen: het is een systemisch probleem. In zowel het familiesysteem als het maatschappelijke systeem. Geen baby wordt geboren met een pakketje zelfhaat of gebrek aan eigenwaarde.
Onlangs las ik het boek ‘Het helen van de moederwond’ en was ik onder de indruk van hoe schrijfster Bethany Webster de wond waar zoveel vrouwen bewust of onbewust mee lopen zo helder weet te verwoorden.
Al eeuwen is de rol van vrouwen niet alleen professioneel, sociaal en maatschappelijk ingeperkt, maar is ook wat vrouwen over zichzelf zijn gaan geloven beïnvloed door de patriarchale waarden die aan vrouwen zijn toegekend.
Nog altijd lijken de vrouwelijke waarden niet vanuit de vrouwen te zijn bepaald maar vanuit het patriarchaat te zijn toebedeeld en zijn ze onbewust collectief gemeengoed geworden.
Naast de verdeeldheid en de angst die ooit tijdens de eeuwen van heksenjacht onder vrouwen is gezaaid: het gebruik van je eigen wijsheid, kracht en automie wordt niet op prijs gesteld.
In haar boek beschrijft Bethany hoe ook veel moeders in de huidige tijd leven met een innerlijk conflict tussen waar ze zich reeds hebben aangepast aan de patriarchale verwachtingen (om part of the tribe te blijven) en waar ze zelf gecorrigeerd of teruggefloten zijn door hun moeder in hun drang naar vrijheid, sexualiteit en autonomie en zich hadden aan te passen aan het collectieve verwachtingspatroon.
Hoe moeders met hun hoofd hun dochters alles gunnen wat ze zelf niet hadden/konden maar vanuit hun gevoel dit ook wrijving, jaloezie, angst of ergernis kan geven over hoe dit eruit kan zien en wat dit voor de moeder zelf betekent. De moeder wordt op zo’n moment vaak geconfronteerd met haar eigen ‘moederwond’ of gevoel van leegte en fluit de dochter onbewust weer terug. De dochter voelt de tweestrijd tussen haar loyaliteit aan haar moeder en haar eigen verlangen en ambitie. Welke van de twee krachten gaat het winnen?
Ik zie steeds meer vrouwen zich bewust worden van deze dynamieken. Ze doen hun eigen onderzoek en persoonlijk innerlijk werk om hier van los te komen om hun eigen diepste waarden opnieuw te ontdekken en hiermee hun eigen voorwaarden te scheppen voor een bezield en waardevol leven. Deze vrouwen kun je herkennen aan hun authenticiteit, levendigheid, belichaming. moed en tomeloze energie voor hun missie om de wereld een beetje mooier te maken…. of een speciale twinkeling in hun ogen omdat ze weten dat ze daarnaar op weg zijn.
In het groot of in het klein, we kunnen allemaal bijdragen aan een beter gevoel voor iedereen.
Let’s move on!
